Azkenengo klasean Illichen hirugarren kapitulua, La convivencialidad, praktikan jarri genuen lau taldeko performance egiten.
Lehenengo performancean, hiru pertsonak zenbakiak esan zituzten klasetik mugitzen ziren bitartean eta beste batek instituzioak izendatzean erreakzio jakin batzuk ikusi genituen. Amaitzean, klase guztiak hausnarketa bat egin genuen esanahiaren eta mezuaren inguruan: instituzioentzako zenbaki hutsak garela ondorioztatu genuen batzuk. Ondoren, lau neskek (Aialak, Goretti, Gemak eta Leirek) haien mezua azaldu zuten: eskolak modu zehatz batean zenbatzera ikastarazten gaitu eta ezin dugu hori akabatu eta gure modura zenbatu.
Ondoren, Spice Girls taldearen, nire taldearen, txanda izan zen: trapezio bat osatzeko piezak eman genien, bat faltan. Osatu ezin zenez, talde bakoitzean pertsona bat aldatu genuen eta, geroago, talde osoak lekuz mugitu genituen beste trapezioren bat konpun zezaketen ikusteko. Trapezio bakoitzak instituzio baten izena zeukan (eskola, hezkuntza, gizartea eta Eusko Jaurlaritza). Gure mezua instituzioetan arazoak daudela zen eta arazo horiek konpontzeko aldaketa baliogabeak egiten dituztela politikariek, baina benetako arazoa ez dute zuzentzen ikustezina egiten baitute.
Gure performance-a eta gero, kalera atera ginen, mutilen taldearen (Xulines-en) performancea burutzeko. Horretan, taldekide batek zeloa jarri zuen lurrean eta zelo horren gainean ibilarazi gintuzten. Horren arrazoia gizartearen teknologiaren menpe gaudela da. Gainera, horretan ibiltzean, arraztroa utzi egiten dugu, teknologian bezala, eta ezabaezina da.
Azkenik, Jokin Totorikak eta Beñatek azkenengo performancea egin zuten: ikasten ditugun aipuak (biologia, komunikazioa, txunkuntasuna, geografia, etab.) eskolan, etxean edo bietan eman ditugun adierazi behar genuen.
Oso klase interesgarria iruditu zitzaidan mugitzen egon ginelako denbora guztian eta, gainera, beste modu ezberdin batean ikasten, modu aktiboki.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina